Vertel niet te veel over rococo in de lage landen
wanneer je een CD zoekt in het Osterriethhuis.
Ze zullen je vreemd aangapen als was je Rubens
die een weergevonden wandtapijt wil verkopen.
Zeg voorzichtig dat je het niet goed begrijpen kan,
wat ramsj komt zoeken in de vertrouwde omgeving
van knappe patriciërs. Ze willen je beter kennen
dan jij jezelf, die opgedirkte dames bij de kassa
met hun hautaine air. Kijk: ze sturen je wandelen
terwijl het vriendelijk klinkt alsof je mag blijven,
en begrijpen niet waarom je dat zo minzaam doet.
Een stad als Antwerpen is meer dan gouden eeuw,
maar supermarkten hebben geen gevoel van eer,
dat zou je toch moeten weten, jij bink met brein,
knipperen hun wimpers nu even vals en smadelijk.
Toon je rebels karakter, moedig je jezelf dan aan,
ga bestudeerd in op hun schaamteloze uitnodiging
om het niet eens te zijn. En zeg, met je vloeren stem,
dat je de vertrokken droomtijd van kunst een beetje mist.
De mooiere eeuw, waarvoor je uiteindelijk was gekomen.